In april 2014 was ik uitgenodigd om te gaan eten bij een kennis, die ik kort daarvoor had leren kennen via een vriendin. We hadden eerder al eens ge-Skyped en aangezien we relatief in de buurt woonden, ging ik daar nietsvermoedend op visite.
We praatten over “energetisch werken”, daar was ik wel bekend mee. Ik had tenslotte Reiki opleiding gedaan en een cursus magnetiseren gevolgd. Toen werd er aan mij gevraagd: “Kun jij uitleggen wat je precies doet?” Natuurlijk kon ik dat: ik ging in mijn gedachten naar de plek waar iemand pijn had, richtte mijn aandacht erop. Energie sturen dus, makkelijk toch? Of op de Reiki manier zoals ik geleerd had: je handen op bepaalde posities neerleggen en wanneer een belletje afging via mijn meditatie-cd, ging ik verder. “Neem maar eens plaats op mijn behandeltafel en zal ik je laten zien hoe Hyun Ki werkt” kreeg ik te horen. Eh…oké… Argwanend ging ik op de tafel liggen en licht gespannen wachtte af. “Huh? Hoor jij niet met je handen te “wapperen” of aan te raken”, dacht ik hardop. “Nee, dat hoeft niet hoorde ik….”
Oh….
Wat vreemd, ik voelde dat overal in mijn lichaam punten werden aangeraakt. Ik voelde de energie van links naar rechts, van boven en onder naar beneden en heen en weer gaan. Wat gebeurt er hier? Stil, met m’n mond dicht bleef ik liggen op de tafel en hij bleef op een afstand op een krukje naast mij zitten. Ik had gevoel dat ik opgetild werd, heen en weer geslingerd en omgedraaid werd maar toch tijdens de behandeling serene kalmte voelde. Hoe deed ie dat? Best creapy dit…. Toen ik overeind kwam, bleef ik eerst maar even zitten en ik was verbluft en voelde me vreemd en toch weer niet. Na een glas water te hebben gekregen, klauterde ik van de tafel af.
Even later werd ik uitgenodigd om de opleiding Hyun Ki te gaan doen en heb ja gezegd. Easy, dacht ik nog, ik ken de basis en fiets hier zo doorheen. Tijdens de opleiding werd me duidelijk dat er nog genoeg op te ruimen viel, terwijl ik dacht dat ik alles al had afgesloten, klaar was. Rugzak? Ach valt wel mee. Ik hoor me dat nog zeggen. Vaste patronen die in stand hield, het bekende “dezelfde cirkeltje” blijven lopen zien te doorbreken. Man, wat was ik tijdens de opleiding boos, geïrriteerd op alles wat voor mijn voeten liep en voor bij kwam. Ontkennen, ontwijken en weglopen voor je gevoel daar was ik echt een ster in. Om maar niet te hoeven voelen, ik ontkende het nog liever dan toe te geven voor jezelf. Typerend vond ik vooral, dat de andere cursisten precies met hetzelfde kampten als ik. Toeval? Of had de groepssamenstelling zo moeten zijn?
Tijdens de opleiding leerde ik dat je niet volgens bepaalde kaders hoefde te werken. Bij veel systemen wordt aangegeven een bepaalde volgorde aan te houden, anders “klopt” het niet of zou de behandeling niet slagen. Je wordt gestimuleerd om je eigen creativiteit te gebruiken, verbindingen te maken. Dat heeft me best moeite gekost. Tijdens de opleiding heb ik geleerd dat er meer is dan alleen chakra’s, aura’s en mediterianen. Waarom zit de pijnplek daar, met wat voor reden? Geen ruimte voor jezelf nemen, boosheid, angst, oud zeer? Hoe ziet de energie eruit wanneer het goed stroomt en hoe ziet het eruit wanneer het niet goed stroomt? Je wordt aangespoord om het achterste van je tong te laten zien, dus wegkruipen of je tong afbijten, krijgt geen kans. Wat zie je? Wat voor een gevoel krijg je erbij? Waarom triggert het jou? Hoe ziet jouw bloed- of familielijnen eruit, vorige levens alles komt voorbij. Je leert herinneren hoe het “toen” ook alweer was. Bizar gewoon als je erbij stilstaat. Het is net alsof je tijdens de opleiding de volumeknop wordt opengezet, je gaat sneller en scherper zien, hoort beter, je gaat ook anders luisteren en voelen. Je accepteert dat je gevoel er mag zijn en dat je er niets mee moet. Puur alleen, het mag er zijn. Vaak vinden we meteen dat er wat mee moet gebeuren, een oplossing hiervoor moet zijn. Nee. Het gevoel alleen binnen laten komen. Rationeel en irrationeel: gebeurtenis, gedachte, gevoel, gedrag en gevolg.
Ik heb de opleiding Hyun Ki als zeer intensief ervaren. Het doet zeer wanneer ik terugging naar bepaalde gebeurtenissen in mijn leven. Maar wat voor zin heeft het om telkens je gevoel te blijven parkeren? Mijn “parking” zat in ieder geval vol en kon niets meer bij. Je ontkent jezelf en voelt alleen maar zwaarder en zwaarder. Loslaten, daar is ook een modewoord van tegenwoordig. Moet je dan bepaalde situaties overboord gooien, alsof het er niet zijn geweest? Ik denk dat je ‘m om moet draaien: je hebt bepaalde (pijnlijke) lessen doorlopen en je hebt ervan geleerd. Anders heb ik niet van mijn levenslessen kunnen leren. Eenmaal je les te hebben geleerd, komt het niet meer terug. Ik ben dankbaar dat ik de opleiding heb gevolgd. Ik zou de opleiding Hyun Ki aan iedereen willen aanraden, of je nu werknemer bent, werkgever bent, CEO bent enz. Je wordt bewust van jezelf en de dingen om ons heen en kunt hier beter op anticiperen. Je bent zoals je bent en leert jezelf accepteren tot de diepste cel wat in je leeft.
Dank je wel Young il Yoo dat ik deze bijzondere lessen via jou heb mogen leren. Dank je wel dat je mijn ogen hebt geopend. Er zijn deuren voor mij opengegaan en bepaalde deuren dicht gegaan die niet meer nodig zijn. Ik hoop dat veel mensen net zoals ik en alle cursisten de waarde van Hyun Ki mogen ervaren. Er bestaat geen andere, vergelijkbare opleiding die zover reikt als deze. Authentiek!